De Schilder

Twee uur!! Twee lange uren heb ik stil gezeten vandaag. Dat is op zich al nieuws. Met 30 jarige, leuke cliënt met licht verstandelijke beperking, model mogen zitten voor zijn schilderles. Dit keer op een comfortabele fauteuil, in tegenstelling tot eerder. Toen had ik op een hoge harde kruk moeten plaatsnemen, mijn achterste zat in vieren en mijn lijf viel na wat beweging gelukkig weer op zijn plaats. Ik maak dus vorderingen als model.

Client is leerling schilderen en zo af en toe mag ik mee om op doek te worden vastgelegd. Dat modelzitten niet over rozen gaat, heb ik inmiddels ervaren. Het is een zware, maar waardevolle taak. Vandaag moest ik een hoed op. In de catacomben van mijn huis ben ik op zoek gegaan naar een geschikt hoofddeksel. Het werd een cowboyhoed, waar ik veel herinneringen aan heb. Weggezakt in de fauteuil, met voetenbank en hoed, kan ik het wel 2 uur volhouden …. dacht ik…. Met een vast punt recht voor me als anker, heb ik me nauwelijks bewogen. Een aangeboden kopje koffie, zal ik die nu wel of niet kunnen opdrinken zonder bibberen en dat de stand van mijn modelwezen niet in gedrang komt, blijf ik rustig in- en uitademen. Na 1,5 uur bijna scheel te hebben gekeken naar het ankerpunt en kramp in de nek, was er pauze. Schilderstaal en ervaringen werden uitgewisseld. Een voor mij heel andere wereld.

Na de pauze heb ik wederom plaatsgenomen in de streepjes fauteuil. Mijn ogen schieten naar de diverse schilderdeelnemers, mijn cliënt niet uit het oog verliezend. Af en toe kijk ik hem aan met een glimlach, gekke bek of knipoog. Professioneel als hij is, reageert hij onopvallend op mijn contact en ploetert schilderend door. Het is hartverwarmend. Wat een talent heeft deze jongen!

We hebben samen een website gemaakt, zodat zijn schilderwerken onder de aandacht worden gebracht. Of je nu wel of geen beperking hebt, ‘iedereen is een kunstenaar’, zegt mijn cliënt. En zo is het.