Tijdens mijn avonddienst bij St. Philadelphia, werk ik als (inval)begeleider op een groep van 6 bewoners met een LVB (Licht Verstandelijke Beperking). Hier en daar wat autisme (ASS). We kennen elkaar inmiddels al 7 jaar en het is een geweldig leuke groep lieve mensen.

We zitten aan de maaltijd. Of ik aardappelpuree wil maken, want die ‘dreuge’ aardappels hoeven ze niet. Ik vraag wat ze zouden doen als ik van de stoel zou vallen en op de grond blijf liggen. Wat een goede vraag vinden ze. Eén bewoner zegt bij me te gaan zitten tot ik doodga, dan ben ik niet alleen. Dat is een hele geruststelling, maar het zou prettig zijn als je daarvoor nog een actie gaat ondernemen. “Ik ren weg naar mijn kamer” zegt de één, “ik ga meteen reanimeren” zegt de ander. Nou… eerst even mijn naam roepen, kijken of ik ademhaal voordat je bovenop me duikt en mijn ribbenkast gaat breken, zou een mogelijkheid kunnen zijn. Ja, dat is een goed stappenplan, vinden ze.

“We kunnen je ook op de zij leggen en de Alaafhouding doen”. Enige tijd geleden hebben ze een verkorte EHBO cursus gevolgd. “We draaien je dan op je zij en leggen je linkerhand onder je rechterhoofd, net zoals bij carnaval, Alaaf”. We komen iets verder, maar ben er nog niet gerust op. Stel dat ik hier nog steeds op de grond lig te spartelen, wat kun je dan nog meer doen, vraag ik. “We roepen de leiding van beneden en die gaat 112 bellen voor jou”! Yes, ik ben in goede handen. Nu maak ik het jullie nog moeilijker… wat als er geen leiding is en jullie alleen zijn met mij? “Dan bellen we meteen 112”! Wat fijn zeg ik, jullie zijn geslaagd. Waarop snuggere Henkie serieus aan me vraagt.. “wat is eigenlijk het nummer van 112”??

Maart 2022