De Sponsor
Door mijn cliënte word ik aan de hand meegetrokken de gang in. Een kwieke weduwe, zonder kinderen, maar helaas met beginnende Alzheimer, woont nog op zichzelf. Zoals vroeger eet ze nog steeds tussen de middag warm. ‘Mocht ik ooit in een verpleeghuis terecht komen, dan wordt mijn routine daarin niet verstoord, want ook daar eten ze al vroeg warm’, zegt ze lachend.

De deur naar de kelder gaat van het slot, het licht wordt aangeklikt en ik word omringd door ieniemienie potjes. Planken vol met (Piep, geen reclame maken)… eenpersoonsblikjes. Van krielaardappel tot wortels en spruitjes tot Macedonische groenten. De keuze is reuze. ‘Zo kan ik nog goed voor mezelf zorgen, doe ik al jaren’, zegt de Sponsor. Ze bakt een klein stukje vlees en kan nog makkelijk de blikjes openmaken én altijd aardappeltjes en groente op haar bord. Af en toe neemt ze een klein soepje vooraf of als tussendoortje, waar weer een ander merk voor wordt gesponsord. Een heel schap in verschillende smaken staat uitgestald. Het is aandoenlijk om te zien. Dat het goed te eten is, toont haar leeftijd van 93 jaar inmiddels wel.

Door eenzaamheid is haar aangeraden de tv of de radio aan te doen, met name tijdens het eten is dat gezellig. De Sponsor smikkelt op de radiotonen van Queen haar buikje rond en kijkt verbaasd op als ik buiten voor het raam sta te dansen. ‘Kun je de muziek horen’, vraagt ze verbaasd? ‘Ik denk dat de buren ook meegenieten’, zeg ik vrolijk.

Ze vraagt of ik haar (Piep).. plankjes leuk vind, waar ze blijkbaar erg trots op is. En terecht! Dat je op die leeftijd nog voor jezelf kunt zorgen en er een feestmaal van probeert te maken, alleen, in eenzaamheid, verdient een compliment en heel veel respect. Ik vind het zelfs zo bijzonder, dat ik Piepmerk dit verhaaltje ga sturen, met toestemming van De Sponsor. ‘Doe er dan ook een foto van mij bij, anders geloven ze het niet’, zegt ze.