De Begeleidster
Nog een beetje beverig zit ik achter een hete thee in Dudok, bij te komen van een voor mij wel erg ‘op’wekkende reis. Cliente wil een broodje, die krijg ik helaas niet weg, soepie dan maar.
Nadat ik bij oudere cliënte kopje koffie heb gedronken en de verhalen heb aangehoord, gaan we iets leuks doen. Ik sla de activiteitenagenda in de regio erop na en zie dat de Eusebiuskerk in Arnhem te bezichtigen is. Dwars door de kerk voert een lift je naar 73 meter hoogte om te kunnen genieten van het uitzicht. Cliënte heeft de jas al aan om op pad te gaan.
Eerst nemen we een kijkje in de kerk zelf, imposant, niemand aanwezig, dus we maken een dansje en laten onze stemecho’s klinken. We stappen de lift in en zoeven naar een hogere dimensie. Nadat we een paar meter van de grond onderweg zijn, krijg ik een acute paniekaanval van hoogtevrees! De lift is van glas en het begint me te draaien. Cliënte draait van links naar rechts door de lift van plezier, geniet van de reis en het uitzicht. Ik zweet uit alle poriën, voel me misselijk, elastieken pootjes en zie mezelf al ter aarde storten. Binnen een paar seconden gaat er van alles door me heen. Ik voel me verantwoordelijk voor cliënte, kan me niet onprofessioneel gaan gedragen, adem in, adem uit. Ik ben een stoere chick! Ik ben een stoere chick en niet bang! Niet! Ben helemaal niet stoer, vreselijk bang, ik ben een miezerige freaking Wiezzzel, een piepkuiken!!! Wat te doen? Ik besluit cliënte toch op de hoogte te stellen van mijn ongecontroleerde emotie. Ineens voel ik een koud, rimpelig handje in de mijne en aaitjes over mijn bol. ‘Ben je misselijk, kindje?’ Ik vertel wat er aan de hand is, al puffend en met mijn ogen dicht. De deuren gaan open. Thank God! I’m Alive. Bibberend lopen we (lees: ik) op de balustrade te genieten van het uitzicht. Althans… mijn Begeleidster heeft de tijd van haar leven.
Via een stenen trapje kun je nog hoger. Uit veiligheidsoverwegingen voor Begeleidster (en mezelf) lijkt me dit geen goed plan. Er dalen een aantal mensen af tot op 73 m niveau waar wij ons bevinden. Daar ga ik mee terug in de lift, besluit ik. Ze hebben te lang werk en Begeleidster heeft al op de lift knop gedrukt. Ik neem plaats op de stoel die er staat, controleer de ademhaling en doe de ogen dicht. De Begeleidster staat dicht tegen me aan met haar armen om me heen geslagen. ‘Ik ben bij je en neem je mee naar beneden’. Zo lief en hartverwarmend! Ik open 1 oog en merk dat het naar beneden veel minder eng is. Andere oog ook maar open. We staan op de grond.
Ik vond het lastig me kwetsbaar op te stellen, maar als je niet duidelijk bent, kan een ander je nooit begrijpen. Alle adviezen die ik op anderen loslaat, mezelf maar ingeprent. De warmte en liefde die van deze Begeleidster uitging was duidelijk voelbaar.
Het is een leuke tip en aanrader voor diegene die willen gaan. De Begeleidster is in te huren!