De activator

Een dag na mijn verjaardag en merk nu al dat ik een jaar ouder ben geworden. Ik schrijf vaak grappige blogs over mijn cliënten, nu ben ikzelf aan de beurt. Vandaag ga ik (lees: zou) met cliënt en mantelzorgpartner naar Brunssum in Limburg, cliënt wilde graag nog een keer zijn oud-collega bezoeken en mij hebben ze uitgekozen om mee te gaan. Wat een vertrouwen! Vanochtend had ik nog een ochtenddienst die ik gelukkig met een collega kon ruilen, anders zou ik niet op tijd zijn. Tomtom aan de lading, tasje gepakt en aangekomen bij cliënt zag ik de gordijnen dichtzitten. Uhm…. Deur op slot, telefoon wordt niet opgenomen.. oeps… ik hoop geen rare taferelen aan te treffen vandaag. De logeerhond bleef gelukkig aanhoudend blaffen en na enig gestommel staat er een verfomfaaide cliënt aan de deur. Goedemorgen, we zouden naar Brunssum vandaag. Neeee, dat is volgende week! He, nee, vandaag. Nee, de 29e. Kom binnen, kom binnen.

Cliënt en partner hebben bijna een hartverzakking, deuk in het zelfververtrouwen, wat nu te doen? Die mensen bellen dat we later komen? Helphelp! Ik eerst manlief gebeld, want agenda was niet nodig vandaag mee te nemen, vond ik. De 29e staat gepland naar Limburg. Pffft…. Nee he, heb ik dit?? Ja, dus. Cliënten sprongen gat in de lucht, want gelukkig was het blijkbaar toch niet zo ernstig met ze gesteld als dat ze dachten. Ik heb blijkbaar een begeleider nodig en een secretaresse. Mijn oprechte excuses aangeboden, kopje koffie voor ze gezet en om goodwill te kweken de hond uitgelaten. Of ik vanmiddag terug wil komen om wat met cliënt te doen. Dat was ook zo afgesproken, alleen heb ik er een rommeltje van gemaakt. Wel te begrijpen, want er was onduidelijkheid en geharrewar over de 22e en de 29e en aangezien de jaren gaan tellen, heb ik het niet meer op mijn ‘jeugdige’ plaat.

In ieder geval had ik een boel mensen vanochtend vroeg al in beweging en dat is een goed begin van de zondag!