Autthere

Ik sta vandaag op een groep van mensen met een licht verstandelijke beperking en psychiatrische problemen. Een nieuwe cliënt met autisme, drentelt om me heen. Ik stel me voor en vraag of ik hem een hand mag geven. Dat mag, zijn gestrekte arm is een kilometer op afstand en hij kijkt me niet aan. Hij geeft aan zich niet goed te voelen. Ik vraag wat ik voor hem kan doen. Gemompel en niks kan me helpen, krijg ik als antwoord. Ik probeer ingangen te vinden. Tevergeefs. Na enige tijd meld ik hem dat ik zijn werkbegeleider een aantal weken geleden heb ontmoet in een training en noem de naam. Hij komt los… Ik speel piano en keyboard, zegt hij. Wat leuk, reageer ik enthousiast. Wil je mijn kamer zien? vraagt hij. Natuurlijk wil ik dat. En… ik wil graag een liedje voor je spelen op mijn keyboard. Ik word helemaal week van binnen. Wat bijzonder, denk ik. Ik loop met hem mee en bewonder zijn kamer. Hij is er zo blij mee! Ik prijs hem 10 x de hemel in en hij glimlacht, nog steeds kromgetrokken, omdat hij me niet durft aan te kijken.

Ik word meegetroond naar zijn slaapkamer, de jongeman sluit de deur en neemt plaats achter zijn keyboard. Ik hang op afstand over zijn kast en luister…. Alle toetsen zijn beplakt met letters. Hij begint met 1 vinger te spelen, is nerveus, lacht en voelt zich ongemakkelijk. Hij begint steeds weer opnieuw. Ik vertel hem dat het goed gaat, dat hij mooi kan spelen en dat hij het kan! Ik krijg een simpel droevig liedje te horen. Zo voel ik mij, zegt hij. Ik beaam dat ik dit kan horen. Dit is van 2 weken geleden, zegt hij en speelt wat hogere, vrolijke tonen. Wat supergoed van je dat je me op deze manier laat kennis maken met je gevoelens. Hij communiceert dus via zijn keyboard. Ik merk dat je 2 weken geleden wat vrolijker was, zeg ik, hij lacht, krimpt in elkaar en zegt … ja..

Nadat het concert is afgelopen loop ik naar mijn kantoor. Hartverwarmend door wat deze knaap, die voor mij onbekend is en ik voor hem, binnen korte tijd met mij heeft durven en willen delen. Daarnaast is het natuurlijk ook triest… hoe enorm lastig moet het voor iemand zijn die zich zo moeilijk kan uiten, maar dit door middel van muziek en gebaren wel probeert.

Het zijn de kleine dingen, die het doen!