Fred Astaire (in herinnering)

Meneer zit op zijn vaste plek in de kamer tv te kijken en wacht op mijn komst. Nederlandstalige muziek op volume 10 laat mijn oorharen trillen. Meneer geniet zichtbaar. Vroeger ging Fred uit dansen in een oude paardenstal en leerde daar ook zijn huidige vrouw kennen. Meneer heeft Niet Aangeboren Hersenletsel, dementie en een krakkemikkig lijf.

Toch hangt hij een beetje als houten klaas in de stoel. Ik doe me voor als dirigent en ook meneer wappert zijn handen de lucht in. Kijk, we zijn al lichtelijk in beweging. Ik nodig Fred uit voor een dansje, maar daar wil hij niks van weten. Kan niet, jicht, een arsenaal aan tegenwerpingen komt mijn kant op. Ondertussen galmen Nick en Simon op de achtergrond en gooi ik al mijn charmes in de strijd. Kom op, til die ouwe, luie kont eens uit die stoel, bovendien mag je zo’n mooie vrouw als mij niet afwijzen, pak je kans, eenmalige aanbieding. Blijkbaar heb ik toch een snaar geraakt en komt Fred in beweging.

Zijn wandelstok blijft naast de stoel liggen, we pakken elkaar lichtjes vast en Fred schuifelt op zijn sloffen, met mij, door de woonkamer. We hebben plezier. Ik besluit dat het genoeg is en wil mijn danspartner loslaten, maar Fred denkt er anders over. Hij slaat zijn harige armen wat strakker om mij heen, drukt mijn atletische figuur even dichter tegen zich aan en ik krijg een knipoog. Hij is het niet verleerd. Al roepend naar zijn vrouw die zich elders in het huis begeeft, krijgen we geen gehoor. Helaas, publiek blijft uit en dit tafereel blijft intiem tussen ons.

Fred zit op zijn stoel even uit te hijgen, om daarna samen een autoritje te maken. Om het verhaaltje af te maken en wat herinneringen die er nog zijn naar boven te halen, rijden we naar zijn oude woonplaats, geboortehuis, kijken we rond in de omgeving en gaan we in de oude paardenstal, nu verbouwd tot restaurant, iets drinken en eten.

Singing in the Rain
What a glorious feelin’
I’m happy again
Let the stormy clouds chase
Everyone from the place